Önümde iki yol var ..
İkisi de birbirinden çetin iki yol..
Çetin oluşu davanın ağırlığından mütevellit iki yol..
Kavuşmak ve Beklemek ağırlığını taşıyan iki yol..
Aylarca beklediğim haberin son günlerini sayıyorum..
Kavuşmak ,hayallerimi süsleyecek, yüreğimin boşluk kaplayan hasret yanını dolduracaktı.. ruhumun kalıcı ikamet durağı için kavuşacaktım o güzel beldeye..
Peki sonra ? Sonrasını düşünmek için yüreğimle hiç baş başa kalmamıştım ki .. Sonrası daha zor olmayacak mıydı... Boşluğunu dolduracak o parçaya kavuşmuş olan ruhum nasıl geri dönecekti gurbet yurduna ..
Sahi : Asıl vuslat kavuştuktan sonra başlamıyor muydu ..
Beklemek kapısının önündeyim şimdi.. Gözyaşlarımla, heyecanımla, içimde tamamlanmayı bekleyen boşluk ve vuslatına ermeyi bekleyen ruhumla...
Bugüne dek benim payıma beklemek düştü hep .. Bekledim ..
Beklerken sevdim Aksâyı.. Severken keşfettim yüreğimdeki eksikliğini..
Olur ya hani , beklemek düşerse yine payıma. Ne yapacaktım şimdi..
Nasıl başa çıkacaktım kapının önünde bekleyen onca vuslat aşığı parçalarımla..
Kavuşma lezzetini tadamamışlıkla tekrar nasıl başa çıkacaktım bilmiyorum.
Bilinmezlik içerisinde bekliyorum iki kapının önünde.
Ve beni asla bırakmayan Rabbimin beni asla yalnız bırakmadığını hatırlıyorum yüreğimde..
Duha suresi yetişiyordu imdadıma: " Rabbin seni terk etmedi, sana darılmadı da"
...
27.10.2024
