Gazze çadır nöbetimizin en kıymetli misafiri ..
4 gün boyunca yanımızdan ayrılmamıştı..
Bir kedi, sıkıldığı vakit ortamı terk etmesi saniyeler sürerdi oysaki..
Ya da bir yerde uzun süre beklemeyi sevmezlerdi..
Onu buraya bağlayan neydi ?
En sonunda dayanamayıp yanaştım yamacına:
"-Birşey yer, içer misin? Kaç günden beridir buradasın..."
Kedi deyip geçmemeli..
Kedilere nankör dememeli ..
Kedilere kulak verilmeli, gönül kulağıyla dinlenmeli.
"-Birşey yemek mi...Bak şu önümdeki iki bebeği görüyor musun? Şu an cennet kuşları olan .. Onlar aç bir halde şehit olmuşken, etrafta bu kadar şehit kokusu varken ben nasıl birşey yiyebilirim ,sen söyle bana .."
Ne denilebilir ki..
Haklıydı..Hem de çok haklı..
"-Isınıyor mudur acaba?" Diye sordu. Kimi kastetmişti diye bakınırken gözyaşlarımın yanaklarımı yakıp geçtiği o detayı fark ettim: Şehit bir çocuğun yerini alan oyuncak bir bebek.
Isıtmak istiyormuş onu..
Bombalar yok artık,korkma dercesine mırıltılarını ninnileyerek uyutuyormuş onu ..
Sahi nankör olan kediler miydi?
