Kavuşmak ne de güzeldi sana.
"-Bak ,ben geldim sevgili Aksâ.. Tanıdın mı beni?" diye soruyorum küçük bir çocuğun sabırsızlığıyla...
Gerçi ya cümlelerimdi sana gelen ya da ruhum..
Bak, ben geldim. Sana kavuşamamakla bilinen Seher.. Ama bir dakika , sen... o kadar güzelsin ki. Evet henüz kafamı kaldırıp bakamadım sana ama güzelliğin yüreğimi titretiyor. Ben sadece ayaklarımın bastığı taşlarını görebiliyorum. Nasıl da temiz ,parlak ve güzel taşlar bunlar. Adımlarımı o kadar küçük ve dikkatli atıyorum ki.. Ayağımın değmediği hiçbir zerren kalmasın istiyorum. Gözlerim hâlâ yerde,adımlarımda ve bastığım her karışında:
"- Acaba bastığım yerde Rasûlullahın ayak izi var mıdır?
Acaba bastığım yerde hangi peygamberin ayak izi vardır mübarek mescit?" diye sora sora basıyorum o mübarek toprağına.. Küçük bir kız çocuğunun kıkırdamasıyla gülüyorum sevinçten...
Nasıl da mutluyum sana kavuştuğum için.
Seher Mescid-i Aksâya kavuşmuş..
Rüya gibi ..
Ve evet , kafamı kaldırıp senin güzelliğini seyre dalacakken sabah ezanını işitiyorum. Uzaktan gelen bir ses ile.. Ama mescidin hemen yanındaydım. Ezan sesi neden öylesine uzaktan geliyordu ki..
Ve evet , yine bir rüyadan uyanıyorum.. Gerçek olmadığı için hüzünlü lakin rüya dahi olsa Aksâya kavuştuğu için sevinçli bir duygu ikilemiyle uyanıyorum uyanmak istemediğim rüyadan .
